Afgelopen zondag mocht ik een lezing geven over mijn scriptie onderwerp: de Indische identiteit van de derde generatie. Nu, vijf jaar nadat ik ‘Indovation’ schreef, is er nog altijd interesse voor het onderwerp. Het blijft een interessante vraag: ‘Moet de Indische cultuur behouden worden?”. Zelf hang ik de theorie aan dat identiteit fluïde en dynamisch is. Dat betekent dat mooie dingen soms verloren gaan. Maar het betekent vaak ook dat er nieuwe dingen voor in de plaats komen.
Heel veel Indische jongeren voelen geen verbondenheid met het Indische. Is dat erg? Op zich niet. Ik ga ervan uit dat identiteit cultureel bepaald is en niet 'in het bloed' zit. Als je thuis nooit iets over het Indische mee hebt gekregen, hoe Indisch ben je dan? Waar ik wel problemen mee heb is ontwetendheid: veel Indo's weten weinig of niets over het koloniale verleden, denken dat Indo een afkorting is voor Indonesie. Ook onder de rest van de Nederlanders is er veel verwarring. De uitleg van het verschil tussen Indisch en Indonesisch is inmiddels bijna een mantra voor me geworden. Hoe vaak ik dat al niet heb uitgelegd! (zie de blog van Helene Oppatja, ter illustratie: http://www.volkskrantblog.nl/bericht/131709)
Er zijn echter ook jongeren die zich wel met het Indische identificeren. Het nieuwste Indische initiatief is het Pindakaas festival. Een vriend van me, Ronald van Pijkeren, maakte de foto hieronder. Hij bracht voor het Pindakaas festival negen derde generatie Indo’s in beeld met een voorwerp dat de band met het Indische belichaamt. Voor mij was dat mijn scriptie.
Dan toch nog even de mantra: Indisch verwijst naar mensen met wortels in Nederlands Indie, afstammelingen van gemengde Europese en Indonesische bloede. Deze Indo’s (zoals Indische Nederlanders ook wel worden genoemd) hadden een bijzondere plek in de samenleving, omdat ze zich tussen zowel de Europeanen als Indonesiërs bewogen. Ze wilden graag deel uitmaken van de Nederlandse bovenklasse. Toen er na de erkenning van de onafhankelijkheid van Indonesië in 1949 een keuze gemaakt moest worden tussen het Indonesische of het Nederlandse staatsburgerschap, kozen meer dan 200.000 Indische Nederlanders voor dat laatste. Deze ‘repatrianten’ (velen kwamen voor het eerst in Nederland) wilden zo geruisloos mogelijk opgaan in de Nederlandse samenleving. De kinderen en kleinkinderen vormen nu de tweede en derde generatie Indische Nederlanders. Lees meer in mijn scriptie!
No comments:
Post a Comment